Chile à volonté

Het werd bij Tia Nena zo ongeveer wat we ons voorgenomen hadden. Ze gaven ons zaterdag een uitegebreide tour door de stad Arica en we moesten geen peso uitgeven: GRACIAS! We leerden veel kennen over de geschiedenis van het noorden en de stad en een gastronomische ontdekkingstocht ontbrak uiteraard niet. Zondag gingen we het strand gaan bezoeken en verbrandden onze voetjes op het hete zand. Het bodyboarden (met veel te strak pak) bracht de nodige afkoeling. Onze eerste duik in zout water zullen we niet gauw vergeten. Terug thuis en met de nodige zonnebrand wachtten de hele familie, een reuzebbq, bier, wijn, mango sour, rum-cola ons op. Het werd een gezellige, lange, luidruchtige namiddag/avond. De volgende dag zette Tia ons in de collectivo richting Peru en na vele paspoort-controles zetten we ein-de-elijk voet op Peruviaanse bodem. Onze eerste bestemming werd de stad Arequipa. En het is een echte aanrader moest je in de buurt zijn 😉 Strakjes nemen we,  geladen met snoep en inka-cola (ananas achtig fluo geel drankje), een nachtbus naar Cusco.

Macchu Picchu, here we come!!

Hopelijk tot heel binnenkort

 liefs

 Lies en Val

Hierbij is iedereen vree wel bedankt voor de mails en reacties. Het doet deugd te weten dat jullie ons (nog) niet vergeten zijn.

We zijn ondertussen bij onze (mi familia es su familia) Tia Nena beland in Arica na een wilde nachtbusrit op de meest exotische plaatsen: naast het toilet! We werden tegen alle verwachtingen in verrast aan de busterminal en hebben nog nooit zo en hartelijk ontvangst gekregen. Onze kleren werden ons bijna van het lijf gerukt om ze te wassen (we moeten echt erg gestonken hebben 🙂 ). We werden voor de verandering (over)gevoederd en kregen de sleutels van het huis. Straks wacht ons een, voor de verandering, etentje bij ons Tia Mari. Morgen nemen ze ons een dag mee op sleeptouw maar eerst mogen we ein-de-lijk lekker lang uitslapen!

Valeria en Lieselop (vooral bij die laatste letters loopt het vaak fout)

ps: foto’s moeten nu wel in orde zijn…enjoy…en vooral…be very jaloerrrrsssss

Maandagmorgen: gepakt en gezakt richting Tour Operator, waar we door een mini-bus naar de grens met Boliva zouden gebracht worden. Het was toen nog volop gissen met wie we die 4 dagen gingen moeten doorbrengen. We hoopten alvast op coole, charmante, humoristische, charismatische, dynamische,….mensen als wij :-). Maar ipv van met een overvolle 4×4 werden wij door onze privé-chauffeur Roberto naar Uyuni gebracht. Het werd een ontspannen dagje in de auto langs prachtige natuurfenomenen en authentieke Boliviaanse dorpjes (in the middle of nowhere). Eenmaal in Uyuni maakten we kennis met eerste koppel: Duitsers Joerg en Christine. Niet had ons kunnen laten vermoeden dat Joerg een hyperkinetische athleet is die ELKE dag, waar dan ook ter wereld, gaat gaan joggen!!! Na een welverdiende nacht, werd het tijd voor de 2e dag.

Dinsdag: Hebben we lekker lang kunnen uitslapen en nog vlug wat rondgeslenterd in Uyuni, in afwachting (niet alleen Chileentjes maar ook Boliviaantjes hebben ook zo hun eigen uren) van onze nieuwe 4×4 en dito gids. Hierbij hebben we ook kennis gemaakt met het 2e koppel: Brazilanen Ricardo en Priscilla. Na 45 min vertraging kwam onze gids, Agapi (Lot heeft hem de volle 3 dagen Apagi genoemd, maar kom) eindelijk aan. Rugzakken op het dak en weg waren we. De langverwacht Salar kwam in zicht! (letterlijk en figuurlijk) oogverblindend! Vooral Lot kon niet genoeg benadrukken hoe leuk wel niet was op de zelfde plaatst te staan Roos, Egbert en Jozefien toen in Expeditie Robinson 😉 Uiteraard ontbreken de ‘optisch-illutieve’ foto’s niet…(zouden we die tenminste op het net krijgen 😦 ). Die nacht sliepen we alleemaal heel gezellig in hetzelfde kamertje nadat we uren aan de eettafel hadden gelachen. De sfeer zat er alvast goed in.

Woensdag: Weer nét iets te vroeg uit de veren om een lange dag tegemoet te gaan. Veel in de 4×4 gezeten. Veel lagunes incl. Flamingo’s bezocht. Hier en daar weer een vulkaan. Ipv van het ons beloofde hotel moesten we in het IJZIG koude Refugio slapen (zonder warm water en met écht vuile toiletten. Val begint de smaak van het natuur-plassen al te pakken). Na een wandeling langs de Laguna Colorada en een prachtige zonsondergang, een bord pasta met vreemd smaakje kropen we weer gezellig samen in bed want ’s anderdaag was het weer een vroeg ontwaken.

Vandaag – Donderdag: Om 4u30 ging Ricardo zijn alarm af en iedereen had het lastig om uit de slaapzak te kruipen. Met kleine oogjes en met verkleumde lichamen kropen we dicht bij elkaar in de auto om geisers in actie te gaan opzoeken. Er werd dan ook later door iedereen, behalve Priscilla, gretig gebruik gemaakt van het geothermische warmwaterbad…ZALIG! Ondertussen zijn we terug in San Pedro en aan het wachten op onze bus naar Arica. Daar gaan we proberen niet meer te doen dan te ademen en te knipperen om te bekomen van de voorgaande dagen. Luilekker op het strand en klungelen op een surfplank horen er zeker bij!

 Dikke Besos

Amiga Lot y Amiga Val

ps: De afgelopen dagen hebben we écht wel de meest hobbelige ritten meegemaakt ooit!!!

Het is dus ondertussen weer een tijdje geleden dat wij een teken van leven hebben (kunnen) geven…MAAR zoals je ziet, alles in orde en we zijn nog niet gerecruteerd door plaatstelijke rebellen of zoiets 🙂 We hebben daarentegen al heel wat moois meegemaakt!

Jullie zijn waarschijnlijk razend benieuwd hoe het nog met onze Rita is afgelopen…Wel…De laatste avond zijn we sterren gaan bekijken in het Mamalluca observatorium. We hebben onze ogen de volle lading gegeven en volop genoten van een spectaculair zicht op de maan, Jupiter, onze galactic neighbours doorheen een telescuup,…(onze gids had een hilarisch accent). De dag daarop werd het bus op, bus af, (nacht)bus op, bus af en in San Pedro de Atacama waren we…Vol spanning deden we bij aankomst onze gordijntjes open om in een hoopje stof toe te komen en bij het uitstappen werden we achterovergeslagen door de hitte…Geladen als muilezeltjes gingen we op zoek naar een hostal en dat werd na veel zweten en gezaag (omwille van Val haar volle blaas) Hostal Florida, die met reden niet in de lonely planet staat. SLECHT! Kwestie van zo weinig mogelijk tijd in dat krot te moeten doorbregen hebben we dan maar heel veel uitstapjes gedaan. Diezelfde dag zijn we nog gaan sandboarden. Een geweldige ervaring! Alleen jammer dat ons Lotje er niets van bakte 😉 De dag daarop moesten we (nogal tegen Lot haar zin)  al om 3u30 uit de slaapzak (want de lakens waren niet 100% te vertrouwen). Met de (toen nog) meest hobbelige rit in ons leven ooit kwamen we bij de Tatio Geisers aan. Jammer dat Val wat last had van de hoogte zodat ze niet ten volle heeft genoten van dat natuurpracht. Lot, bioloogje als ze is, was volledig in haar element en een duik in het thermische bad was haar op het lijf geschreven. Daarna volgde een vermoeiende terugrit langs vulkanen, vicuñas, llamas,…Maar als opkikker werden we verrast door een wandeling ( Ja, zelfs ons Val deed mee) om U tegen te zeggen. Eenmaal terug in het ‘krotstel’ besloten we de uitstap die later die dag gepland was niet te doen kwestie te recupereren voor wat ons de komende dagen te wachten stond: een 4-daagse trip naar de Salar de Uyuni.

We zitten hier nu in een supergezellig hostalleke in Vicuña bij de heel lieve Duitse Rita Klamt (die sinds we haar vanmiddag ontmoet hebben ondertussen al in het ziekenhuis is beland door een bloeddrukprobleem, we hopen dat ze spoedig herstelt want we willen graag ons ontbijt op bed morgen 😉 ).

De voorgaande dagen zijn we dus vanuit Los Vilos richting La Serena vertrokken maar niet zonder eerst de pelikaantjes gevoerderd te hebben. In La Serena de perfecte slaapplaats gevonden Casa Maria: gezellig tuintje, mooie kleurige kamer, jonge reizigers,…Dachten we…De nacht bracht ons meer dan we verwacht hadden: vlooien (die blijkbaar het rechterbeen van Lot heel smakelijk vonden) en een luidruchtige krolse kat ONDER ons parket (UH? idd…UH!?). Indien iemand ooit een gratis city-tour wil langs de kust van La Serena – Coquimbo dan kan je zeker bij val haar zus haar pa (u herkent hem aan de verdacht lateraal gepositioneerde haarplooi) terecht en hij houdt je graag een uurtje zoet aan 40 km/uur incl. stop voor ingang mall…ilarisch. En Lonely Planet zit er goed naast, La Serena heeft géén mooi strand, hebben we jammergenoeg ondervonden na een veel te lange wandeling incl. aangespoelde rottende zeeleeuw.

Vandaag vol goede moed onze toevlucht gezocht hier in Vicuña in de Elqui Vallei. Naar het schijnt schijnen hier ’s nachts vele sterren. Morgen hebben we een uitstapje naar het Mamalluca observatorium gepland. Student-minded zoals we nog steeds zijn konden we een gratis tourke in de plaatselijke pisco-brouwerij niet links laten liggen. Veel tour en drank kwam er niet aan te pas, maar alle gratis beetjes helpen hé 😉 Er zijn hier ondertussen een Brits en Spaans koppel toegekomen (waarvan we de naam natuurlijk al vergeten zijn). Hopelijk nemen zij vannacht de plaats van de luidruchtige kat niet in…ze ziender nogal krols uit 🙂 .

Dikke kussen van onder de heldere sterrenhemel

 Lancelot – Valery

Gisterenavond hadden we dus onze eerste nachtelijke escapade in Lord Wilow. Het werd blozen en lachen in de peña (folkoristische dansfeestje) en dit vooral dankzij de Mango Sour en goedkope wijn. Lot is jammergenoeg niet tot op de dansvloer geraakt maar handjesgeklap kon er nog net af. Jammer dat ze zich de volledige avond heeft zitten ergeren aan de hypersociale pastoor die écht iedereen een handje kwam geven en die soms wel verdacht innige knuffels gaf 😉

xxx

Woensdag 10/10 

De laatste dag bij Tia Berny had volgens gewoonte nogal veel mee had van een gastronomische ontdekkingstocht met als geldig excuus: “Tis uwen verjaardag, dus ge moogt eten wat ge wilt”. Zo gezegd zo gedaan: pannekoeken met manjar, empanadas, zeevruchtensoep, een ijsje, dulce de la Ligua,… Tegen 16u30 vertrokken we naar onze volgende bestemming: Los Vilos. Het verhaal doet de ronde dat de naam van dit vissersdorpje, waar mijn moeder geboren en getogen is, afkomstig is van een Brit, een zekere Lord Wilow, die hier járen geleden is aangemeerd. Maar aangezien het gebrekkige engels van de meest Chileentjes werd dat al snel Los Vilos, vandaar. Om nog vlug even op dat eten terug te komen. Ons plan was dus om de komende dagen wat minder te eten. Maar jullie kunnen het al raden…bij aankomst stond ons een heerlijke BBQ en pisco sour (pittig alcoholisch drankje dat Lot nogal snel naar het hoofd steeg). Sindsdien hebben onze maagjes nog steeds geen rust gevonden 🙂 Maar we mogen niet teveel klagen want wie weet wat er ons nog te wachten staat in Peru en Bolivië. ’t Feit is dat we het dus naar ons zin hebben. We hebben hier ons eigen stekje in de achtertuin van Tia Blanca (een ‘nep-tante’). We worden hier goed opgevangen door haar gezin en vooral haar lieve mama Señora Estella heeft ons hartje gestolen, een schatje.

Donderdag 11/10  

Na een heerlijk nachtje gewekt door een schitterend zonnetje. Toeristen als we zijn gingen we met T-shirt en sunblock de dag tegemoet. Niet zo’n goed idee want het was ijskoud buiten door de felle wind. Enkele  familiebezoekjes later hebben we onze wandelsandaaltjes en dikke fleece aangetrokken om naar de Laguna de Conchali te gaan. Een prachtig en rustig natuurreservaatje aan het strand. Alleen jammer dat het weer ons nog niet toelaat van de heerlijke golven te genieten. Maar we hebben nog tijd hé 😉

 Vrijdag 12/12

Vanavond staat ons een heuse Peña te wachten. Een feestje van de plaatselijke parochie met folkloristische dans en muziek. We zijn alvast benieuwd wat dat zal worden. Ik kijk uit naar Lot haar eerste Chileense danspasjes, misschien zal dat wat vlotter gaan na enkele Pisco’s 🙂 Moest het uit de hand lopen, er zullen wel genoeg kandidaten zijn om haar naar huis te dragen. Het regent hier complimentjes voor haar. De eerste ‘gringa’ van het seizoen krijgt veel bekijks!

dikke besos

 Lies en Val

Merci aan iedereen die al dan niet vanuit de verte aan mij heeft gedacht! Dat doet deugd, vooral als je weet dat zelfs je enige reis-levensparnter voor de komende maanden zelfs geen ietsiepietsie cadeautje heeft ;-). En voor degenen die mij vergeten zijn: er zijn hier heel vakkundige voodoo-heksen moehahahahaha.

ps: Een speciale dank en groet voor mijn schonebroer Stefaan! (Nu content?! :-))

Dinsdag 9 oktober ’07 

We hebben in ons leven al heel wat afgeklaagd over de bus in België: nooit op tijd, te veel volk opeengeperst, veel te warm, te traag, onbeleefde buschauffeurs….

Geef ons dan maar de lokale busjes in Chile “La Micro”: er komen wel 50 busjes per uur voorbij, je mag de bus halt houden waar en wanneer je maar wil langs elke straat, er is ALTIJD een aangenaam tochtje en de busjes vlammen er op los. Bij een ritje dat langer dan een uurtje duurt is een “Touristil” echter wel aangeraden! Het is een heuse belevenis!

De bus bracht ons veilig en wel tot bij het nationale park ‘La Campana’. Hier konden we voor het eerst onze befaamde wandelschoenen uittesten. Na 2 uurtjes stijgen (een eerste lichte training,  vooral ons Val wil niks forceren 😉 werden we beloond met een prachtig uitzicht en een schitterend zonnetje (zonnecreme factor 33 is hier echt wel nodig, we zien al beetje rood, correctie Lot ziet al beetje rood, Val toch wel al wat bruin).

PS: We nemen de Chileense gewoonten al goed over: verkleinwoordjes!!!

Besos,

LiEsElOt en VaLeRiE

HAPPY BIRTHDAY VAL!!!!

Domingo 7 octubre (happy B-Day Gigi)

Zondag, onrustdag in Chile want zogoed als alle winkels zijn hier altijd open, uitgenodigd voor de ‘almuerzo’ bij Sonia in Valparaiso. Sonia is een vriendelijk madammeke die zo’n 10 jaar geleden nog een tijdje bij ons heeft gewoond. Na enkele verdacht scherpe bochten zijn we door mijn lieve lieve tante Berny, waar we sinds zaterdag verblijven, op onze bestemming afgezet. Toen stond ons een steile beklimming op écht kramiekige trapjes op te wachten. De geur en het zicht beloofden niet veel goeds, we waren blijkbaar in één van de armere buurten terecht gekomen. Gelukkig maakten de eerste stapjes in het gezellige huisje veel goeds. Sonia had de volledige familie opgetrommeld en een heerlijk maal bereid: gebakken vis ‘Reineta’ met groentjes en liters frisdrank. Op de vraag. “Te gusto la ensalada” (Vond je de salade lekker) antwoorde Lot heel serieus ‘No Gracias’. Het hek was van dam. Nu was ‘Johnny’ (de hippe kleinzoon die liever bij zijn lief wou zijn dan met 2 verwaande Europeaantjes) niet langer het middelpunt van de spot. Op de vraag : “Te gustan los hombres” antwoorde ze dan weer na wat wenkbrauw-gefrons heel kordaat JA 🙂 We hebben uren gelachen met ons Lotje 🙂 Uiteindelijk heeft den Johnny ons onder lichte dwang van oma Sonia in zijn thuisstad rondgeleid. De oh-zo-bedeesde J bleek een praatvaardige grapjesmaker die dolverliefd is op zijn zoetie (gezellig hoor met 2 dartelende verliefde mensen om u heen). Het werd een kleurrijke namiddag tussen de vele vervallen huisjes en rumoerige straatjes.

Lunes 8 octubre

Na Valpo de andere meest dichtbijzijnde stad Viña del Mar bezocht. Om het op z’n Chileens te doen, hebben we wel 1000 keer onze plannen veranderd. Eerst gingen we met mijn tante, dan weer niet, dan weer wel, uiteindelijk toch niet, dan toch wel. Soit, we zijn er toch geraakt. Over Chileense gewoonten gesproken, het oversteken bij rood licht lukt al aardig zonder gegil 😉 Na een eerste kennismaking duurde het niet lang alvorens we (volgens chileense gewoonte) aan de eettafel zaten. Voor 3 euro/persoon hebben we een ‘italiano’ (hotdog a la chilena) met frietjes en nepcola én superijsje verorberd, ZALIG! Kwestie geen extra kilo’s te moeten meesleuren naar België, vele ‘cuadras’ (de plaatselijke ‘lengtemaat’ die staat voor een straathoek) afgelopen. En om onze eigen gewoontes niet af te leren, kruipen we weer voldaan en met roodgloeiende kaakjes op tijd in ons bedje ( ja, we slapen samen en neen, jeroen je hoeft je geen zorgen te maken).

Besitos y cariños

Valita en Lolita