Chile à volonté

Maandagmorgen: gepakt en gezakt richting Tour Operator, waar we door een mini-bus naar de grens met Boliva zouden gebracht worden. Het was toen nog volop gissen met wie we die 4 dagen gingen moeten doorbrengen. We hoopten alvast op coole, charmante, humoristische, charismatische, dynamische,….mensen als wij :-). Maar ipv van met een overvolle 4×4 werden wij door onze privé-chauffeur Roberto naar Uyuni gebracht. Het werd een ontspannen dagje in de auto langs prachtige natuurfenomenen en authentieke Boliviaanse dorpjes (in the middle of nowhere). Eenmaal in Uyuni maakten we kennis met eerste koppel: Duitsers Joerg en Christine. Niet had ons kunnen laten vermoeden dat Joerg een hyperkinetische athleet is die ELKE dag, waar dan ook ter wereld, gaat gaan joggen!!! Na een welverdiende nacht, werd het tijd voor de 2e dag.

Dinsdag: Hebben we lekker lang kunnen uitslapen en nog vlug wat rondgeslenterd in Uyuni, in afwachting (niet alleen Chileentjes maar ook Boliviaantjes hebben ook zo hun eigen uren) van onze nieuwe 4×4 en dito gids. Hierbij hebben we ook kennis gemaakt met het 2e koppel: Brazilanen Ricardo en Priscilla. Na 45 min vertraging kwam onze gids, Agapi (Lot heeft hem de volle 3 dagen Apagi genoemd, maar kom) eindelijk aan. Rugzakken op het dak en weg waren we. De langverwacht Salar kwam in zicht! (letterlijk en figuurlijk) oogverblindend! Vooral Lot kon niet genoeg benadrukken hoe leuk wel niet was op de zelfde plaatst te staan Roos, Egbert en Jozefien toen in Expeditie Robinson 😉 Uiteraard ontbreken de ‘optisch-illutieve’ foto’s niet…(zouden we die tenminste op het net krijgen 😦 ). Die nacht sliepen we alleemaal heel gezellig in hetzelfde kamertje nadat we uren aan de eettafel hadden gelachen. De sfeer zat er alvast goed in.

Woensdag: Weer nét iets te vroeg uit de veren om een lange dag tegemoet te gaan. Veel in de 4×4 gezeten. Veel lagunes incl. Flamingo’s bezocht. Hier en daar weer een vulkaan. Ipv van het ons beloofde hotel moesten we in het IJZIG koude Refugio slapen (zonder warm water en met écht vuile toiletten. Val begint de smaak van het natuur-plassen al te pakken). Na een wandeling langs de Laguna Colorada en een prachtige zonsondergang, een bord pasta met vreemd smaakje kropen we weer gezellig samen in bed want ’s anderdaag was het weer een vroeg ontwaken.

Vandaag – Donderdag: Om 4u30 ging Ricardo zijn alarm af en iedereen had het lastig om uit de slaapzak te kruipen. Met kleine oogjes en met verkleumde lichamen kropen we dicht bij elkaar in de auto om geisers in actie te gaan opzoeken. Er werd dan ook later door iedereen, behalve Priscilla, gretig gebruik gemaakt van het geothermische warmwaterbad…ZALIG! Ondertussen zijn we terug in San Pedro en aan het wachten op onze bus naar Arica. Daar gaan we proberen niet meer te doen dan te ademen en te knipperen om te bekomen van de voorgaande dagen. Luilekker op het strand en klungelen op een surfplank horen er zeker bij!

 Dikke Besos

Amiga Lot y Amiga Val

ps: De afgelopen dagen hebben we écht wel de meest hobbelige ritten meegemaakt ooit!!!

Het is dus ondertussen weer een tijdje geleden dat wij een teken van leven hebben (kunnen) geven…MAAR zoals je ziet, alles in orde en we zijn nog niet gerecruteerd door plaatstelijke rebellen of zoiets 🙂 We hebben daarentegen al heel wat moois meegemaakt!

Jullie zijn waarschijnlijk razend benieuwd hoe het nog met onze Rita is afgelopen…Wel…De laatste avond zijn we sterren gaan bekijken in het Mamalluca observatorium. We hebben onze ogen de volle lading gegeven en volop genoten van een spectaculair zicht op de maan, Jupiter, onze galactic neighbours doorheen een telescuup,…(onze gids had een hilarisch accent). De dag daarop werd het bus op, bus af, (nacht)bus op, bus af en in San Pedro de Atacama waren we…Vol spanning deden we bij aankomst onze gordijntjes open om in een hoopje stof toe te komen en bij het uitstappen werden we achterovergeslagen door de hitte…Geladen als muilezeltjes gingen we op zoek naar een hostal en dat werd na veel zweten en gezaag (omwille van Val haar volle blaas) Hostal Florida, die met reden niet in de lonely planet staat. SLECHT! Kwestie van zo weinig mogelijk tijd in dat krot te moeten doorbregen hebben we dan maar heel veel uitstapjes gedaan. Diezelfde dag zijn we nog gaan sandboarden. Een geweldige ervaring! Alleen jammer dat ons Lotje er niets van bakte 😉 De dag daarop moesten we (nogal tegen Lot haar zin)  al om 3u30 uit de slaapzak (want de lakens waren niet 100% te vertrouwen). Met de (toen nog) meest hobbelige rit in ons leven ooit kwamen we bij de Tatio Geisers aan. Jammer dat Val wat last had van de hoogte zodat ze niet ten volle heeft genoten van dat natuurpracht. Lot, bioloogje als ze is, was volledig in haar element en een duik in het thermische bad was haar op het lijf geschreven. Daarna volgde een vermoeiende terugrit langs vulkanen, vicuñas, llamas,…Maar als opkikker werden we verrast door een wandeling ( Ja, zelfs ons Val deed mee) om U tegen te zeggen. Eenmaal terug in het ‘krotstel’ besloten we de uitstap die later die dag gepland was niet te doen kwestie te recupereren voor wat ons de komende dagen te wachten stond: een 4-daagse trip naar de Salar de Uyuni.