Chile à volonté

Het is dus ondertussen weer een tijdje geleden dat wij een teken van leven hebben (kunnen) geven…MAAR zoals je ziet, alles in orde en we zijn nog niet gerecruteerd door plaatstelijke rebellen of zoiets 🙂 We hebben daarentegen al heel wat moois meegemaakt!

Jullie zijn waarschijnlijk razend benieuwd hoe het nog met onze Rita is afgelopen…Wel…De laatste avond zijn we sterren gaan bekijken in het Mamalluca observatorium. We hebben onze ogen de volle lading gegeven en volop genoten van een spectaculair zicht op de maan, Jupiter, onze galactic neighbours doorheen een telescuup,…(onze gids had een hilarisch accent). De dag daarop werd het bus op, bus af, (nacht)bus op, bus af en in San Pedro de Atacama waren we…Vol spanning deden we bij aankomst onze gordijntjes open om in een hoopje stof toe te komen en bij het uitstappen werden we achterovergeslagen door de hitte…Geladen als muilezeltjes gingen we op zoek naar een hostal en dat werd na veel zweten en gezaag (omwille van Val haar volle blaas) Hostal Florida, die met reden niet in de lonely planet staat. SLECHT! Kwestie van zo weinig mogelijk tijd in dat krot te moeten doorbregen hebben we dan maar heel veel uitstapjes gedaan. Diezelfde dag zijn we nog gaan sandboarden. Een geweldige ervaring! Alleen jammer dat ons Lotje er niets van bakte 😉 De dag daarop moesten we (nogal tegen Lot haar zin)  al om 3u30 uit de slaapzak (want de lakens waren niet 100% te vertrouwen). Met de (toen nog) meest hobbelige rit in ons leven ooit kwamen we bij de Tatio Geisers aan. Jammer dat Val wat last had van de hoogte zodat ze niet ten volle heeft genoten van dat natuurpracht. Lot, bioloogje als ze is, was volledig in haar element en een duik in het thermische bad was haar op het lijf geschreven. Daarna volgde een vermoeiende terugrit langs vulkanen, vicuñas, llamas,…Maar als opkikker werden we verrast door een wandeling ( Ja, zelfs ons Val deed mee) om U tegen te zeggen. Eenmaal terug in het ‘krotstel’ besloten we de uitstap die later die dag gepland was niet te doen kwestie te recupereren voor wat ons de komende dagen te wachten stond: een 4-daagse trip naar de Salar de Uyuni.

We zitten hier nu in een supergezellig hostalleke in Vicuña bij de heel lieve Duitse Rita Klamt (die sinds we haar vanmiddag ontmoet hebben ondertussen al in het ziekenhuis is beland door een bloeddrukprobleem, we hopen dat ze spoedig herstelt want we willen graag ons ontbijt op bed morgen 😉 ).

De voorgaande dagen zijn we dus vanuit Los Vilos richting La Serena vertrokken maar niet zonder eerst de pelikaantjes gevoerderd te hebben. In La Serena de perfecte slaapplaats gevonden Casa Maria: gezellig tuintje, mooie kleurige kamer, jonge reizigers,…Dachten we…De nacht bracht ons meer dan we verwacht hadden: vlooien (die blijkbaar het rechterbeen van Lot heel smakelijk vonden) en een luidruchtige krolse kat ONDER ons parket (UH? idd…UH!?). Indien iemand ooit een gratis city-tour wil langs de kust van La Serena – Coquimbo dan kan je zeker bij val haar zus haar pa (u herkent hem aan de verdacht lateraal gepositioneerde haarplooi) terecht en hij houdt je graag een uurtje zoet aan 40 km/uur incl. stop voor ingang mall…ilarisch. En Lonely Planet zit er goed naast, La Serena heeft géén mooi strand, hebben we jammergenoeg ondervonden na een veel te lange wandeling incl. aangespoelde rottende zeeleeuw.

Vandaag vol goede moed onze toevlucht gezocht hier in Vicuña in de Elqui Vallei. Naar het schijnt schijnen hier ’s nachts vele sterren. Morgen hebben we een uitstapje naar het Mamalluca observatorium gepland. Student-minded zoals we nog steeds zijn konden we een gratis tourke in de plaatselijke pisco-brouwerij niet links laten liggen. Veel tour en drank kwam er niet aan te pas, maar alle gratis beetjes helpen hé 😉 Er zijn hier ondertussen een Brits en Spaans koppel toegekomen (waarvan we de naam natuurlijk al vergeten zijn). Hopelijk nemen zij vannacht de plaats van de luidruchtige kat niet in…ze ziender nogal krols uit 🙂 .

Dikke kussen van onder de heldere sterrenhemel

 Lancelot – Valery

Gisterenavond hadden we dus onze eerste nachtelijke escapade in Lord Wilow. Het werd blozen en lachen in de peña (folkoristische dansfeestje) en dit vooral dankzij de Mango Sour en goedkope wijn. Lot is jammergenoeg niet tot op de dansvloer geraakt maar handjesgeklap kon er nog net af. Jammer dat ze zich de volledige avond heeft zitten ergeren aan de hypersociale pastoor die écht iedereen een handje kwam geven en die soms wel verdacht innige knuffels gaf 😉

xxx

Woensdag 10/10 

De laatste dag bij Tia Berny had volgens gewoonte nogal veel mee had van een gastronomische ontdekkingstocht met als geldig excuus: “Tis uwen verjaardag, dus ge moogt eten wat ge wilt”. Zo gezegd zo gedaan: pannekoeken met manjar, empanadas, zeevruchtensoep, een ijsje, dulce de la Ligua,… Tegen 16u30 vertrokken we naar onze volgende bestemming: Los Vilos. Het verhaal doet de ronde dat de naam van dit vissersdorpje, waar mijn moeder geboren en getogen is, afkomstig is van een Brit, een zekere Lord Wilow, die hier járen geleden is aangemeerd. Maar aangezien het gebrekkige engels van de meest Chileentjes werd dat al snel Los Vilos, vandaar. Om nog vlug even op dat eten terug te komen. Ons plan was dus om de komende dagen wat minder te eten. Maar jullie kunnen het al raden…bij aankomst stond ons een heerlijke BBQ en pisco sour (pittig alcoholisch drankje dat Lot nogal snel naar het hoofd steeg). Sindsdien hebben onze maagjes nog steeds geen rust gevonden 🙂 Maar we mogen niet teveel klagen want wie weet wat er ons nog te wachten staat in Peru en Bolivië. ’t Feit is dat we het dus naar ons zin hebben. We hebben hier ons eigen stekje in de achtertuin van Tia Blanca (een ‘nep-tante’). We worden hier goed opgevangen door haar gezin en vooral haar lieve mama Señora Estella heeft ons hartje gestolen, een schatje.

Donderdag 11/10  

Na een heerlijk nachtje gewekt door een schitterend zonnetje. Toeristen als we zijn gingen we met T-shirt en sunblock de dag tegemoet. Niet zo’n goed idee want het was ijskoud buiten door de felle wind. Enkele  familiebezoekjes later hebben we onze wandelsandaaltjes en dikke fleece aangetrokken om naar de Laguna de Conchali te gaan. Een prachtig en rustig natuurreservaatje aan het strand. Alleen jammer dat het weer ons nog niet toelaat van de heerlijke golven te genieten. Maar we hebben nog tijd hé 😉

 Vrijdag 12/12

Vanavond staat ons een heuse Peña te wachten. Een feestje van de plaatselijke parochie met folkloristische dans en muziek. We zijn alvast benieuwd wat dat zal worden. Ik kijk uit naar Lot haar eerste Chileense danspasjes, misschien zal dat wat vlotter gaan na enkele Pisco’s 🙂 Moest het uit de hand lopen, er zullen wel genoeg kandidaten zijn om haar naar huis te dragen. Het regent hier complimentjes voor haar. De eerste ‘gringa’ van het seizoen krijgt veel bekijks!

dikke besos

 Lies en Val

Merci aan iedereen die al dan niet vanuit de verte aan mij heeft gedacht! Dat doet deugd, vooral als je weet dat zelfs je enige reis-levensparnter voor de komende maanden zelfs geen ietsiepietsie cadeautje heeft ;-). En voor degenen die mij vergeten zijn: er zijn hier heel vakkundige voodoo-heksen moehahahahaha.

ps: Een speciale dank en groet voor mijn schonebroer Stefaan! (Nu content?! :-))

Dinsdag 9 oktober ’07 

We hebben in ons leven al heel wat afgeklaagd over de bus in België: nooit op tijd, te veel volk opeengeperst, veel te warm, te traag, onbeleefde buschauffeurs….

Geef ons dan maar de lokale busjes in Chile “La Micro”: er komen wel 50 busjes per uur voorbij, je mag de bus halt houden waar en wanneer je maar wil langs elke straat, er is ALTIJD een aangenaam tochtje en de busjes vlammen er op los. Bij een ritje dat langer dan een uurtje duurt is een “Touristil” echter wel aangeraden! Het is een heuse belevenis!

De bus bracht ons veilig en wel tot bij het nationale park ‘La Campana’. Hier konden we voor het eerst onze befaamde wandelschoenen uittesten. Na 2 uurtjes stijgen (een eerste lichte training,  vooral ons Val wil niks forceren 😉 werden we beloond met een prachtig uitzicht en een schitterend zonnetje (zonnecreme factor 33 is hier echt wel nodig, we zien al beetje rood, correctie Lot ziet al beetje rood, Val toch wel al wat bruin).

PS: We nemen de Chileense gewoonten al goed over: verkleinwoordjes!!!

Besos,

LiEsElOt en VaLeRiE

HAPPY BIRTHDAY VAL!!!!

Domingo 7 octubre (happy B-Day Gigi)

Zondag, onrustdag in Chile want zogoed als alle winkels zijn hier altijd open, uitgenodigd voor de ‘almuerzo’ bij Sonia in Valparaiso. Sonia is een vriendelijk madammeke die zo’n 10 jaar geleden nog een tijdje bij ons heeft gewoond. Na enkele verdacht scherpe bochten zijn we door mijn lieve lieve tante Berny, waar we sinds zaterdag verblijven, op onze bestemming afgezet. Toen stond ons een steile beklimming op écht kramiekige trapjes op te wachten. De geur en het zicht beloofden niet veel goeds, we waren blijkbaar in één van de armere buurten terecht gekomen. Gelukkig maakten de eerste stapjes in het gezellige huisje veel goeds. Sonia had de volledige familie opgetrommeld en een heerlijk maal bereid: gebakken vis ‘Reineta’ met groentjes en liters frisdrank. Op de vraag. “Te gusto la ensalada” (Vond je de salade lekker) antwoorde Lot heel serieus ‘No Gracias’. Het hek was van dam. Nu was ‘Johnny’ (de hippe kleinzoon die liever bij zijn lief wou zijn dan met 2 verwaande Europeaantjes) niet langer het middelpunt van de spot. Op de vraag : “Te gustan los hombres” antwoorde ze dan weer na wat wenkbrauw-gefrons heel kordaat JA 🙂 We hebben uren gelachen met ons Lotje 🙂 Uiteindelijk heeft den Johnny ons onder lichte dwang van oma Sonia in zijn thuisstad rondgeleid. De oh-zo-bedeesde J bleek een praatvaardige grapjesmaker die dolverliefd is op zijn zoetie (gezellig hoor met 2 dartelende verliefde mensen om u heen). Het werd een kleurrijke namiddag tussen de vele vervallen huisjes en rumoerige straatjes.

Lunes 8 octubre

Na Valpo de andere meest dichtbijzijnde stad Viña del Mar bezocht. Om het op z’n Chileens te doen, hebben we wel 1000 keer onze plannen veranderd. Eerst gingen we met mijn tante, dan weer niet, dan weer wel, uiteindelijk toch niet, dan toch wel. Soit, we zijn er toch geraakt. Over Chileense gewoonten gesproken, het oversteken bij rood licht lukt al aardig zonder gegil 😉 Na een eerste kennismaking duurde het niet lang alvorens we (volgens chileense gewoonte) aan de eettafel zaten. Voor 3 euro/persoon hebben we een ‘italiano’ (hotdog a la chilena) met frietjes en nepcola én superijsje verorberd, ZALIG! Kwestie geen extra kilo’s te moeten meesleuren naar België, vele ‘cuadras’ (de plaatselijke ‘lengtemaat’ die staat voor een straathoek) afgelopen. En om onze eigen gewoontes niet af te leren, kruipen we weer voldaan en met roodgloeiende kaakjes op tijd in ons bedje ( ja, we slapen samen en neen, jeroen je hoeft je geen zorgen te maken).

Besitos y cariños

Valita en Lolita

Donderdag 04/10/07

Lieselot is er alvast al (letterlijk en figuurlijk) goed ingevlogen. We zijn niet bij de pakken blijven zitten en hebben enkele uurtjes na haar aankomst de stad onveilig gemaakt (alsof er hier nog niet genoeg criminele chileentjes zijn). Hierbij werden we tot de plaatselijke attractie gebombardeerd, mede door ons lekker smoeltje en Lot haar blonde lokken (Ja Lot, ge valt hier nogal op!). Enkele flauwe plezante chileentjes brachten op La Plaza De Armas een soort van Geert Hoste-achtig optreden. Nog voor we het goed en wel beseften, stonden wij pal in het midden als onderdeel van de sketch (ik heb bewust niet alle vunzigheden voor Lot vertaald, ze moet nog wennen aan de chileense mentaliteit). Verder hebben wij die dag niet veel productiefs gedaan, tenzij je er het om-20u-in-bed-kruipen bij rekent.

Daar stonden wij dus mooi te wezen, alle bruine oogjes op ons gericht!

Vrijdag 05/10/07

Kwestie wat de acclimatiseren hebben we het nogal op ons gemakje gedaan. We zijn (voor de verandering, want das hier blijkbaar de gewoonte van gevoederd te worden) bij een “tante”, Tia Isabel, gaan eten. Onze verwondering was groot toen we Lot haar voorhoofd herkenden in de plaastelijke krant! Jaja, geloof het of niet, tijdens ons city-tripke gisteren waren we nietsvermoedend in het kikvorsperspectief van een paparazzi beland. Het lot wilt dat wij op dat ogenblik voor het presidentieel paleis “La Moneda” stonden toen een of andere minister ons pad kruiste (en dus ook dienen paparazzi). Diezelfde avond heeft Lot nog spaanse les gekregen van de 4-jarige Javiera (een heel pienter en vooral geduldig kind).

Lot en haar personal teacher, Javiera.

Heet van de naald

Momenteel zitten we bij Tia Bernarda (deze keer een bloed-echte tante) in Quilpué en we hebben een vlotte verbinding met het wereldwijde web.

ps: Valerie genezen en Lot (nog) niet ziek.

NEWSFLASH: nieuwe foto’s op facebook –> http://www.facebook.com/album.php?aid=59391&l=48508&id=707775181

Eindelijk eens een postje uit Chilito! Nu is het aftellen voor ons Lotje. Ik kijk er naar uit om samen dit land te verkennen!

 Ik kan het hier alvast goed aarden maar mijn biologische klok is nog niet optimaal. Ik kijk al uit om Santiago te verlaten naar betere oorden.

Lot, bereid je alvast voor op heel veel huwelijksaanzoeken van opdringerige Chileentjes (de een al wat knapper dan de andere).

Tot snel nog eens

Dikke kus

Valerie (en binnekort ook Lieselot)

In the beginning of time, God created the wonders of the world.
When he was finished, however, he saw that he had many leftover pieces. He had parts of rivers and valleys, of oceans and lakes, of glaciers and deserts, of mountains and forests, and of meadows and hills. Rather than to let such beauty go to waste, God put them all together and cast them to the most remote corner of the earth.

This is how Chile was born.