Chile à volonté

Ja…Een uitgebreid verslag over den boot en de (volgens vele lezers en lezeressen) knappe Duitster volgt maar met beeld en klank :-). We hebben het nu liever over onze avonturen in het regenachtige en niet zo speciale Chiloé en het boeiende Pucon. Aan Chiloé willen we niet danig veel woorden vuil maken en laten we afsluiten met de woorden: regen, zoute commerciële curanto waar Gilbert waarschijnlijk nog steeds zijn beklag over doet, een stom oud zagend hostalmadammeke, een veel te diep bed én PINGUÏNS!! Lot zal haar 24ste verjaardag tussen de pinguïns en spaghetti met tuco-saus niet gauw vergeten.

Maar dan, Pucon! Magisch! Vooral als je na dagen regen in een zonnig oord terechtkomt. Na zonneschijn echter veel regen en zondag de hele dag binnen MOETEN (wat valerie niet eens zo heel erg vond) blijven. Maandag lekker gaan ontspannen in de thermale baden: Los Pozones. ZALIG! En dan vandaag! Effe een vulkaantje beklommen…Voor Lot alsof het niets was en voor Valerie alsof haar laatste uur gekomen is. Lot zal nu wel 2 keer nadenken voor ze Valerie een berg-vulkaan-beklimming voorstelt. Maar we zijn net als die irritante Israëliten (geen foto want niet eens zo knap) die zich stoorden aan het trage ritme van Val en dus de hele groep, boven aan de top/krater geraakt. Na de nodige mmol zwavelgassen binnen te hebben geïnhaleerd konden we genieten van het prachtige uitzicht op het topje van berg. Na een zware bergop in de sneeuw volgde een meer uitgelaten afdaling in de sneeuw, op ons gat! Jaja, we zijn gewoon van een vulkaan geslierd! DE MAX! Morgen een welverdiende rustdag in het, ondertussen weer, zonnige Pucon. Donderdagavond terug richting Santiago voor de laatste inkopen en vaarwellekes. Dinsdagvoormiddag landen we in Zaventem! DAMN, 3 maanden gaan echt snel voorbij.

 Kussen (we moeten weer dat nederlands gewoon worden hé)

Val en Lot

De boottocht, de golven, het eten, de mensen…Twas echt een onvergetelijk avontuur! En het werd er niet minder op eenmaal aan wal…Uiteindelijk met Valentin en David bij mijn tante beland, de auto ter beschikking gekregen voor 1 dag en een te verjaardag vieren, het kon erger 🙂 De fotos spreken voor zichzelf en een uitgebreid verslag volgt!

Dikke besos

Gelukkige verjaardag Lot!

Dikke bezen!!

Na een blij weerzien met Valerie haar papi en 2 daagjes puffen in Santiago was het bibberen in het zuiden. Na een korte nacht in Puntas Arenas tussen de plaatselijke arbeiders en een nachtje in Casa Lili (bij Juan dus niets met Lili te maken) trokken we met z’n 3tjes vol goede moed naar het park, Torres del Paine. En je spreekt het dus uit als PAAJNEI. Want als je Gilbert zijn voorbeeld volgt en er PEINEI van maakt, heb je het over iets héél anders (we hebben hier nog geen mannelijk geslachtsdeel gezien :-). Overvol enthousiasme zetten we ons tentje op (Gilbert had extra hulp nodig), aten we ons dagelijks soepke en vertrokken richting Mirador. Vanuit dit punt heb je een prachtig zicht op de Torres (3 magnifieke granieten bergpieken). Maar bij Valerie was het enthousiasme van korte duur. En de anticlimax werd nog groter toen ze als enige achterbleef en de mirador niet haalde. Gelukkig kwamen Lot en Gilbert met enkele foto’s terug! Dit was alvast een voorsmaakje van wat ons de komende 4 dagen te wachten stond. We hebben niet anders gedaan dan wandelen met een overvolle rugzak, tent opzetten, slapen en…wandelen. En we hebben in ons leven nog nooit zoveel hola’s en hey’s gehoord en gezegd.  Achteraf gezien kan je alleen maar blij zijn dat je het allemaal hebt mogen meemaken en het dan toch, net als al die andere met hun verdomde wandelstokjes, gehaald hebt. Ook al deden de ijskoude nachten ons twijfelen aan onze overlevingskansen :-). We (Lot en Val, Gilbert had zijn eigen tentje) hebben nog nooit zo knus en dicht bij elkaar geslapen ;-). Vele liters zweet en enkele traantjes (Valerie had écht graag die wandelstokjes gehad) later genieten wij nu van enkele dagen platte rust. Onze geradbraakte lichaampjes smeekten naar een warm, zacht bed. En Casa Lili is hiervoor de perfecte plaats. Gisteren organiseerden we met z’n allen hier een gezellige bbq, met net iets te weinig eten en net iets teveel drank :-). Gilbert is deze morgen in alle vroegte (voor de verandering want zelfs in de torres kroop hij stipt elke morgen om 6u uit zijn 1-persoonstentje) vertrokken richting Argentinië. Wij nemen donderdag een ‘cruiseschip’ richting Puerto Montt. Naar het schijnt is het een echte party-boot! We zijn benieuwd!

Hasta luego

Val en Lot

We hebben zonder al te veel kleerscheuren die extra dag in La Paz overleefd. We hebben onze lieve trouwe bankkaart nog eens het beste van zichzelf laten geven. Alleen jammer dat onze darmen niet zo in hun nopjes waren. Deze morgen dan voor de verandering een bus  genomen richting Chile, Arica. Maar we werden beloond met enkele prachtige landschappen en wilde vicuñas. Welkom, stempel nummer 12 (incl. Machupicchu-stempel, cool hé)! Het beste weten jullie misschien nog zelfs niet. Normaal moesten wij dus gisteren naar hier afzakken maar het lot besliste daar anders over, die staking dus. MAAR nog een geluk bij een ongeluk want bleek dat er net rond ons aankomstuur in de stad een grote aardbeving plaatsvond! PFIEUW, dat we daar zo nipt aan ontsnapt zijn! Nu gaan we wat proberen genieten van de stralende Aricaanse zon want in het zuiden wachten ons vele kubieke millimeters neerslag en vele beauforts luchtverplaatsingen. En naar het schijnt is het daar in het verre belgie ook niet veel soeps, sukkelaars, moehahahahaha.

 Lieselot en Valerie

Dinsdag 7 november 2007

Voor het eerst in weken zaten we helemaal vooraan op de dubbeldekkerbus. Maar het is niet voor gevoelige kijkers want je ziet elk scherp bochtje, elke koe die plots de straat over wil,…Best wel spannend zo een rit. Soit, we kwamen heelhuids toe in Puno en belandden in Inka Rest, een hostal waar je je echt thuis voelt want Alfredo en Gilda ontvangen je met open armen! We boekten onmiddellijk een tour naar het Titicacameer. Na een moeizame nacht in harde bedjes was het weer vroeg uit de veren. Bootje op en richting Uros eilanden. Dat zijn die drijvende eilandjes die gemaakt zijn uit het plaatselijk riet, intrigerend. Na wat shopping en een tochtje op een rieten bootje trokken we richting Amantani. Lot had wat last van de metershoge (oke, tis wat overdreven) golven en kon amper haar ontbijt binnen houden. Eenmaal op het eiland kregen werden we bij onze gastvrouw Matilde onderbracht. We kregen elk ons rieten bedje en het langverwachtte middagmaal dat werd bereid in een traditionele oven in de donkere roetzwarte keuken. We konden alleen maar hopen dat onze darmen niet gingen protesteren. In de namiddag zijn we van de zonsondergang gaan genieten in een of ander stukje akker want we waren onze weg naar het meer een beetje kwijt. Wat later op de avond verrasten de gastvrouwen ons met een dans-party in traditionele kledij. ILARISCH. Alleen jammer dat de dronken Tsjechen nogal lastig deden. Maar enkele nodige boze blikken later vielen ze alleen de oude vrouwjtes lastig om – hele tijd de zelfde pasjes – te dansen. En dan hebben we nog niets gezegd over de prachtigste sterrenhemel ooit! MAGISCH! Na een verrassend goede en warme nacht in ons rieten bedje gingen we weer – met tegenzin en schrik voor kolkende magen – per boot naar het eiland Taquile. Hier hebben we meer van het eten dan van het eiland zelf genoten. Het mag wel gezegd worden dat de tradities die hier diep geworteld en bewonderginswaardig zijn. Die avond hadden we nog net krachten genoeg wat eten te kopen en languit met chips voor tv naar de slechtse film ooit te kijken – Music and Lyrics.

Vrijdag 10 november

Gilda boekte ons een rit naar Copacabana, Bolivia. Het bleek een echt toeristenbusje te zijn. Copacabana is het mekka van de alternos die je hier met 100den armbandjes ziet maken en op hun trommels slaan. We zijn dan maar helemaal in de sfeer opgegaan en hebben ons zo van die superhippe-hippie vlechtjes laten maken! Ons doel om als rasechte hippies in Belgie te komen lijkt steeds dichterbij.

Zaterdag 11 november

Straks verlaten we het luchtige Copacabana voor de hoogste hoofdstad ter wereld, La Paz. Het wordt alvast veel souvenier-shoppen en we trekken van daaruit 2 nachtjes naar het meer tropische Yungas gebied. SPANNEND.

Val-flatulentie-erie en Liese-indigestie-lot

We hebben weer eens een tijdje niet meer van ons laten horen, maar ja wat wil je, we hebben hier zoveel te doen 🙂 Peru bevalt ons steeds beter en beter! Na Arequipa met het mooie klooster zijn we dus in Cusco beland van waaruit we enkele uitstapjes hebben gedaan. Maar laat ons eerst en vooral zeggen dat ook Cusco een heel aangename stad is om te vertoeven. We hebben ons hier ondertussen al een beetje laten gaan en we konden de leuke typische mutsjes niet laten liggen en de sjakoskes zijn ook heen aanlokkelijk! Naast Machu Picchu heb je hier nog veel andere (minder goed bewaarde maar daarom niet minder indrukwekkende) ruïnes. Eerst was het zweten en puffen in Pisac. De dag daarop naar Qenqo en Saqsaywaman (‘Sexywoman’ hebben wij ervan gemaakt). Maar de kers op de taart was uiteraard MACHU PICCHU. Maar voor wat hoort wat en we zullen het geweten hebben! Korte nachten, veel zweet, net geen tranen,…Net op het moment dat je denkt dat die zware klim om 5u ’s morgens het niet waard is, word je overweldigd door de pracht en praal van de verloren stad. De mytische stad verschijnt voor je ogen uit een diepe mist en je kan niets anders dan die frustrerende 1500 trappen vergeten! We zullen alvast dit moment nooit of te nimmer vergeten. Er kwamen uiteraard veel vreugdesprongetjes aan te pas. Na een dagje wegdromen tussen eeuwenoude ruïnes besloten we die verdomde trappen een lesje te leren. Maar Valerie had hierbij niet op een verstuikte enkel gerekend. Resultaat: dikke pijnlijke enkel.  Gelukkig was er op de trein een lief Canadees madammeke die Valerie haar stinkvoet een reiki-behandeling wou geven (zonder al te veel resultaat geloven wij). Een zalfje en deugddoen nachtje later, doen we het zeer op ons gemakje vandaag in Cusco. Morgen trekken we richting Puno om van daar uit het Titicacameer onveilig te maken.

Vele groetjes en liefs aan allen!!

Geniet van de foto’s!

 Lot en Val

Het werd bij Tia Nena zo ongeveer wat we ons voorgenomen hadden. Ze gaven ons zaterdag een uitegebreide tour door de stad Arica en we moesten geen peso uitgeven: GRACIAS! We leerden veel kennen over de geschiedenis van het noorden en de stad en een gastronomische ontdekkingstocht ontbrak uiteraard niet. Zondag gingen we het strand gaan bezoeken en verbrandden onze voetjes op het hete zand. Het bodyboarden (met veel te strak pak) bracht de nodige afkoeling. Onze eerste duik in zout water zullen we niet gauw vergeten. Terug thuis en met de nodige zonnebrand wachtten de hele familie, een reuzebbq, bier, wijn, mango sour, rum-cola ons op. Het werd een gezellige, lange, luidruchtige namiddag/avond. De volgende dag zette Tia ons in de collectivo richting Peru en na vele paspoort-controles zetten we ein-de-elijk voet op Peruviaanse bodem. Onze eerste bestemming werd de stad Arequipa. En het is een echte aanrader moest je in de buurt zijn 😉 Strakjes nemen we,  geladen met snoep en inka-cola (ananas achtig fluo geel drankje), een nachtbus naar Cusco.

Macchu Picchu, here we come!!

Hopelijk tot heel binnenkort

 liefs

 Lies en Val

Hierbij is iedereen vree wel bedankt voor de mails en reacties. Het doet deugd te weten dat jullie ons (nog) niet vergeten zijn.

We zijn ondertussen bij onze (mi familia es su familia) Tia Nena beland in Arica na een wilde nachtbusrit op de meest exotische plaatsen: naast het toilet! We werden tegen alle verwachtingen in verrast aan de busterminal en hebben nog nooit zo en hartelijk ontvangst gekregen. Onze kleren werden ons bijna van het lijf gerukt om ze te wassen (we moeten echt erg gestonken hebben 🙂 ). We werden voor de verandering (over)gevoederd en kregen de sleutels van het huis. Straks wacht ons een, voor de verandering, etentje bij ons Tia Mari. Morgen nemen ze ons een dag mee op sleeptouw maar eerst mogen we ein-de-lijk lekker lang uitslapen!

Valeria en Lieselop (vooral bij die laatste letters loopt het vaak fout)

ps: foto’s moeten nu wel in orde zijn…enjoy…en vooral…be very jaloerrrrsssss

Maandagmorgen: gepakt en gezakt richting Tour Operator, waar we door een mini-bus naar de grens met Boliva zouden gebracht worden. Het was toen nog volop gissen met wie we die 4 dagen gingen moeten doorbrengen. We hoopten alvast op coole, charmante, humoristische, charismatische, dynamische,….mensen als wij :-). Maar ipv van met een overvolle 4×4 werden wij door onze privé-chauffeur Roberto naar Uyuni gebracht. Het werd een ontspannen dagje in de auto langs prachtige natuurfenomenen en authentieke Boliviaanse dorpjes (in the middle of nowhere). Eenmaal in Uyuni maakten we kennis met eerste koppel: Duitsers Joerg en Christine. Niet had ons kunnen laten vermoeden dat Joerg een hyperkinetische athleet is die ELKE dag, waar dan ook ter wereld, gaat gaan joggen!!! Na een welverdiende nacht, werd het tijd voor de 2e dag.

Dinsdag: Hebben we lekker lang kunnen uitslapen en nog vlug wat rondgeslenterd in Uyuni, in afwachting (niet alleen Chileentjes maar ook Boliviaantjes hebben ook zo hun eigen uren) van onze nieuwe 4×4 en dito gids. Hierbij hebben we ook kennis gemaakt met het 2e koppel: Brazilanen Ricardo en Priscilla. Na 45 min vertraging kwam onze gids, Agapi (Lot heeft hem de volle 3 dagen Apagi genoemd, maar kom) eindelijk aan. Rugzakken op het dak en weg waren we. De langverwacht Salar kwam in zicht! (letterlijk en figuurlijk) oogverblindend! Vooral Lot kon niet genoeg benadrukken hoe leuk wel niet was op de zelfde plaatst te staan Roos, Egbert en Jozefien toen in Expeditie Robinson 😉 Uiteraard ontbreken de ‘optisch-illutieve’ foto’s niet…(zouden we die tenminste op het net krijgen 😦 ). Die nacht sliepen we alleemaal heel gezellig in hetzelfde kamertje nadat we uren aan de eettafel hadden gelachen. De sfeer zat er alvast goed in.

Woensdag: Weer nét iets te vroeg uit de veren om een lange dag tegemoet te gaan. Veel in de 4×4 gezeten. Veel lagunes incl. Flamingo’s bezocht. Hier en daar weer een vulkaan. Ipv van het ons beloofde hotel moesten we in het IJZIG koude Refugio slapen (zonder warm water en met écht vuile toiletten. Val begint de smaak van het natuur-plassen al te pakken). Na een wandeling langs de Laguna Colorada en een prachtige zonsondergang, een bord pasta met vreemd smaakje kropen we weer gezellig samen in bed want ’s anderdaag was het weer een vroeg ontwaken.

Vandaag – Donderdag: Om 4u30 ging Ricardo zijn alarm af en iedereen had het lastig om uit de slaapzak te kruipen. Met kleine oogjes en met verkleumde lichamen kropen we dicht bij elkaar in de auto om geisers in actie te gaan opzoeken. Er werd dan ook later door iedereen, behalve Priscilla, gretig gebruik gemaakt van het geothermische warmwaterbad…ZALIG! Ondertussen zijn we terug in San Pedro en aan het wachten op onze bus naar Arica. Daar gaan we proberen niet meer te doen dan te ademen en te knipperen om te bekomen van de voorgaande dagen. Luilekker op het strand en klungelen op een surfplank horen er zeker bij!

 Dikke Besos

Amiga Lot y Amiga Val

ps: De afgelopen dagen hebben we écht wel de meest hobbelige ritten meegemaakt ooit!!!